Zamiokulkas zamiolistny ZAMIA żelazny kwiat domowy

Zamiokulkas zamiolistny to efektowny, bardzo modny w ostatnim czasie kwiat domowy, wyróżniający się eleganckim pokrojem oraz niewielkimi wymaganiami uprawowymi. Ozdobą rośliny są  wzniesione, pierzastozłożone, grube, skórzaste, ciemnozielone liście o pięknie błyszczącej powierzchni, wyrastające z podziemnych kłączy. Zamiokulkas zamiolistny (Zamia) należy do rodziny obrazkowatych. Rośnie powoli, jednak docelowo osiąga nawet do 100 cm wysokości. W naturze występuje w Tanzanii oraz na wyspach Zanzibaru, gdzie panuje suchy, podrównikowy klimat. Roślina zachwyca swą niezwykłą urodą, a dodatkowo jest niewymagająca i łatwa w uprawie. Zamiokulkas zamiolistny wykazuje bardzo dużą odporność na niesprzyjające warunki, niedostatek wody i światła, przez co zyskał miano żelaznej rośliny. Zamioculcas potocznie nazywany jest zamią, ale jest to błędne określenie, które zarezerwowane powinno być wyłącznie dla gatunku sagowca Zamii. Z powodu podobieństwa długich liści, zamiokulkasa i zamię łatwo pomylić. Zamiokulkas nie wytwarza łodygi ani pnia, lecz podziemne kłącza, z których wyrastają liście. Długość blaszek determinuje całkowitą wysokość (do ok. 1 m) rośliny, która rozrasta się jedynie wszerz. U Zamii natomiast liście wyrastają bezpośrednio z pnia, który wydłuża się wraz ze wzrostem rośliny, sprawiając, że jej forma przypomina palmę. Zarówno zamiokulkas jak i zamia lubią stanowiska jasne o rozproszonym świetle, którego potrzebują w dużej ilości. Obie rośliny nie tolerują przelania podłoża, jednak, w przeciwieństwie do zamiokulkasa, zamia nie zniesie nawet krótkiego przesuszenia ziemi. W przypadku uprawy obu roślin należy utrzymać stałą, ciepłą temperaturę, która nawet zimą powinna oscylować między 15, a 18°C. Podczas gdy zamiokulkas całkiem dobrze zniesie suche powietrze, zamia zdecydowanie woli podwyższoną zawartość pary wodnej w atmosferze - warto ją więc często zraszać.

Jak uprawiać zamiokulkas

Zamiokulkas zamiolistny ceniony jest ze względu na dekoracyjność oraz niewielkie wymagania uprawowe. Roślina nie potrzebuje częstego podlewania, nawożenia, skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych. Świetnie radzi sobie z okresową suszą, niedostatkiem światła i jest niezwykle odporna na choroby i szkodniki.

Zamiokulkas -podlewanie

Zamiokulkas zamiolistny gromadzi wodę w grubych, mięsistych liściach oraz podziemnych kłączach, dzięki czemu świetnie radzi sobie z okresową suszą i nie wymaga częstego podlewania. Wytrzyma nawet długie tygodnie bez kropli wody. Jej nadmiar z kolei potrafi być dla zamiokulkasa zabójczy, dlatego trzeba bardzo uważać, aby go nie przelać. Zbyt obfite nawadnianie powoduje opadanie liści, gnicie kłaczy, a w efekcie zamieranie rośliny. Zamiokulkasa najlepiej podlewać dopiero w momencie, gdy wierzchnia warstwa podłoża zupełnie przeschnie. Używamy wody odstałej o temperaturze pokojowej. Unikamy moczenia liści, gdyż przy kontakcie z wodą , tworzą się na nich osady wapnia, co odbiera liściom ich naturalny blask. Zimą podlewanie należy ograniczyć.

W jakim miejscu uprawiać zamiokulkas

Zamiokulkas najlepiej czuje się w miejscu jasnym, jednak nie bezpośrednio nasłonecznionym. Ostre słońce powoduje poparzenia liści i pojawianie się brązowych plam na ich powierzchni. Roślina toleruje również większe zacienienie. W bardzo ciemnych miejscach liście wyciągają się i stają się jasno zielone. Liście zamiokulkasa wyginają się w kierunku światła, dlatego należy regularnie obracać doniczkę. Optymalna temperatura to około 22-25 st C.  Zimą unikamy przeciągów, gdyż temperatura poniżej 5 st C może doprowadzić do zamierania rośliny.

Przesadzanie i podłoże dla zamiokulkasa

Do uprawy zamiokulkasa najlepsze będzie podłoże żyzne, próchnicze, przepuszczalne o odczynie kwaśnym lub lekko kwaśnym. Młodsze rośliny przesadzamy co roku, starsze natomiast co dwa trzy lata. Wybieramy doniczkę o kilka centymetrów większą i niezbyt wysoką, najlepiej kamionkową, która pozwoli na swobodne rozrastanie się podziemnych kłączy. Na dnie usypujemy kilkucentymetrową warstwę drenażu, która będzie odprowadzać nadmiar wody. Zamiokulkas zamiolistny nie wymaga częstego zasilania. W okresie intensywnego wzrostu możemy użyć nawozu wieloskładnikowego, stosując 1/2 lub 1/4 zalecanej dawki.

Zamiokulkas - najlepsze odmiany

Oprócz podstawowego gatunku o pięknych, ciemnozielonych, lśniących liściach dostępne są również jego ciekawe odmiany. Godny polecenia jest zamiokulkas 'Raven' o bardzo ciemnych, niemalże czarnych liściach oraz zamiokulkas 'Zenzi' -miniaturka o atrakcyjnym, zwartym pokroju oraz ciemnozielonym ulistnieniu. 

Rozmnażanie zamiokulkasa

Pozyskanie nasion zamiokulkasa bywa niemożliwe, gdyż bardzo rzadko zakwita on w warunkach domowych. Szybkim sposobem na jej rozmnożenia jest podział dorosłej rośliny, który najlepiej przeprowadzić wiosną podczas przesadzania. Zamiokulkasa można rozmnożyć również poprzez sadzonki liściowe, które pobieramy w okresie od kwietnia do czerwca z dolnej lub środkowej części ogonka liściowego. Pojedyncze listki odcinamy przy nasadzie i umieszczamy je ukośnie na głębokość około 1 cm w mieszance torfu z piaskiem lub perlitem w proporcji 1:1. Metoda ta polecana jest osobom wytrwałym i bardzo cierpliwym, gdyż kompletną roślinę uzyskuje się dopiero po kilku latach, więc na docelowy efekt trzeba czekać naprawdę długo.

Zamiokulkas - problemy, choroby, szkodniki

Zamiokulkas zamiolistny cechuje się bardzo dużą odpornością na choroby i szkodniki. Zaszkodzić może mu jedynie nadmiar wody,  skrajny niedobór światła oraz zbyt niska temperatura, które często prowadzą do zgnilizny korzeni lub fytoftorozy.

Mój zamiokulkas nie rośnie - dlaczego?

Zamiokulkas jest gatunkiem wolno rosnącym, powolny wzrost jest typową jego cechą. W optymalnych warunkach nie należy spodziewać się więcej niż 1-2 nowych liści w ciągu jednego roku.